Ikony Wielkiej Brytanii #19 Wiliam Shakespeare cz.2

Początkowe sztuki Shakespeare’a pisane były konwencjonalnym stylu ze złożonymi metaforami i retorycznymi zdaniami, które nie zawsze w naturalny sposób wkomponywały się w fabułę historii lub postaci. Jakkolwiek Shakespeare był bardzo innowacyjny adaptując tradycyjny styl do swoich własnych celów. Przy tworzeniu swoich sztuk Shakespeare używał głównie  wzorca metrycznego składającego się z nierymowanych wersów pentametru jambicznego lub „blank verse”. Z wyłączeniem „Romea i Julii” pierwsze sztuki Shakespeare’a były głównie historiami napisanymi w początkach 1590 roku. „Ryszard II”, „Henryk VI” (Część 1, 2 i 3) oraz „Henryk V” ubarwiają destrukcyjne efekty rządów słabych lub skorumpowanych władców i zostały zinterpretowane przez historyków dramatu jako szekspirowski sposób uzasadnienia początków dynastii Tudorów. W swoim początkowym okresie twórczości Shakespeare napisał też kilka komedii np. „Sen nocy letniej”, „Kupiec wenecki”, „Wiele hałasu o nic”, „ Jak Wam się podoba?” czy „Wieczór Trzech Króli” (ang. „Twelth Night” lub „What You Will”).

Po 1600 roku powstały tragedie takie jak: „Hamlet”, „Król Lear”, „Otello” i „Makbet”. W tych tragediach postacie prezentują sugestywne wrażenia ludzkiego temperamentu, które są ponadczasowe i uniwersalne. Najbardziej znaną z tych tragedii jest „Hamlet”, który odkrywa zdradę, zemstę, kazirodztwo i moralny upadek. Te moralne upadki często powodują gwałtowne zwroty i zmiany fabuł, niszcząc bohatera i tych, których kocha. Shakespeare w końcowym okresie jego twórczości napisał też kilka tragikomedii wśród których są: „Cymbelin”, „Zimowa opowieść” i „Burza”. Utrzymane są w bardziej poważniejszym tonie niż komedie. Nie są jednak aż tak mrocznymi tragediami jak „Król Lear” czy „Makbet” gdyż kończą się pojednaniem i wybaczeniem.

Według tradycji uważa się, że William Shakespeare zmarł w dniu swoich urodzin 23 kwietnia 1616 roku, co jednak przez wielu naukowców uważane jest za mit, gdyż kroniki kościelne wskazują, że został pochowany 25 kwietnia 1616 roku w kościele Świętej Trójcy.

Około 150 lat po jego śmierci pojawiły się pierwsze pytania odnośnie autorstwa sztuk Shakespeare’a. Najpoważniejszy i najintesywniejszy sceptycyzm zaczął się w 19 wieku kiedy to uwielbienie Shakespeare’a było największe. Założone w 1957 r. oxfordzkie stowowarzystzenie Shakespeare’a  przedstawiło argumenty sugerujące, że siedemnastowieczny hrabia Oxfordu – Edward de Vere był prawdziwym autorem sztuk Shakespeare’a. Twierdzili, że William Shakespeare nie miał ani wykształcenia ani praktyki literackiej żeby pisać tak elokwentną proze i tworzyć tak bogate postaci. Zwolennicy autorstwa Shakespeare’a uważają, że brak materiału dowodowego o życiu Shakespeare’a nie znaczy, że on nie istniał. Wskazują na dowody w postaci jego imienia i nazwiska widniejącego na tytułowych stronach opublikowanych  wierszy i sztuk. To, co wydaje się być prawdą jest to, że William Shakespeare był szanowanym dramaturgiem, który w końcu 16 wieku i początkach 17 tworzył sztuki, a w niektórych nawet grał. Jednakże jego reputacja jako geniusza dramatu nie została rozpoznana aż do 19 wieku.

Dziś jego sztuki są bardzo popularne i stale badane i interpretowane na nowo w przedstawieniach z rozmaitymi kontekstami kulturalnymi i politycznymi. Geniusz Shakespeare’owskich postaci i fabuł jest taki, że przedstawia prawdziwych ludzi w szerokim spektrum emocji i konfliktów, które wykraczają poza ich pochodzenie w Anglii Elżbietańskiej.

Marcin
Przedstawiciel młodej emigracji jednak nie w UK a... na Islandii! Wielka Brytania leży jednak w kręgu jego zainteresowań zwłaszcza wszelkie aspekty kulturalne i historyczne. Autor cyklu "Ikony Wielkiej Brytanii".

Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.


*